مارک سولمز متولد ۱۹۶۱، آفریقای جنوبی عصب‌شناس و روانکاو است. وی استاد نوروپسیکولوژی دانشگاه کیپ تاون  و از تاسیس کنندگان انجمن روانکاوی بریتانیا است. شهرت وی به خاطر تاسیس علم میان رشته‌ای عصب روانکاوی است. عمده تحقیقات وی مربوط به رویابینی، هیجان و انگیزش است.

نظریه ی رویا

مارک سولمز نظریه عصب شناسی خود را بر پایه فرضیه رویابینی فروید استوار کرد. طبق فرضیه فروید رویاها موهوم و تصادفی نیستند بلکه دارای معنی برای شخص تجربه کننده رویا هستند. فروید برای رویا کارکردهای مختلفی قائل بود و آنرا تحقق یک میل ناهشیار، کمک به طولانی تر شدن خواب آرام و رهایی از قید و بند واقعیت تحت تسلط اصل لذت در واکنش به برخی اشتغالات ذهنی روزمره یا پس مانده های روز میدانست. طبق آزمایش های مارک سولمز زمانی که به “سیستم جستوگر” که مغز میانی را به لیمبیک و لوب پیشانی متصل میکند آسیبی برسد فرد دیگر رویا نمیبیند. سیستم جستجوگر انسان را به تحقق اهداف در رابطه با محیط بر می انگیزاند که در حقیقت همان اصل لذت در نظام فرویدی است. همچنین افرادی که به علت آسیب مغزی دیگر رویا نمیبند از خواب کوتاه تری برخوردار هستند که این نظریه را که رویا نگهبان خواب است را تایید میکند.

کتاب مغز و دنیای درون، ترجمه علی فیروزآبادی، نشر قطره نیز نوشته ی مارک سولمز می باشد.

منبع: سایت روانشناسی یاس

دی‌اس‌ام-۵ یا DSM-5 نسخه پنجم برنامه ریزی شده از انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) است. و در واقع یک راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی است. DSM-5 در ماه مه سال ۲۰۱۳ انتشار یافت و جایگزین DSM-IV که آخرین بار در سال ۲۰۰۰ تجدید نظر شده است، شد.

رشد و توسعه

در سال ۱۹۹۹، کنفرانس پژوهش و برنامه ریزی DSM-5 به طور مشترک توسط انجمن روانپزشکی آمریکا و موسسه ملی سلامت روان (NIMH)، جهت تعیین اولویت‌های پژوهشی برگزار شد. گروه‌های کاری برنامه ریزی و تحقیقات، مقالات مورد نیاز این پژوهش را برای اطلاع رسانی و شکل دادن به DSM-5 تولید کردند و نتیجه کار را به همراه توصیه‌ها در مقاله‌ای به APA گزارش دادند. گروه‌های کاری به شش گروه تقسیم شدند که در واقع هر گروه برای تمرکز بر یک موضوع گسترده به وجود آمد. این موضوعات به شرح زیر می‌باشند:

فهرست واژه‌ها، اختصارات و اصطلاحات
علوم اعصاب و ژنتیک
تشخیص و مسائل مربوط به رشد
شخصیت و ارتباط آن با اختلالات
معلولیت و اختلالات روانی
مسائل میان فرهنگی

در ادامهٔ این موضوعات در سال ۲۰۰۴ سه مقاله ی، مسائل مربوط به جنسیت، مسائل تشخیصی در جمعیت سالمندان و اختلالات روانی در کودکان و خردسالان نیز صورت گرفت. همچنین یک سری همایش برای جمع آوری مطالب و ایجاد توصیه‌ها، نظریه‌ها و پیشنهادهای مربوط به مسائل و اختلالات خاص، صورت گرفت.

انجمن روانپزشکی آمریکا در تاریخ ۲۳ ژوئیه سال ۲۰۰۷، اعلام کرد که با شدت عمل نظارت همه جانبه بر توسعه DSM-5 را خواهد کرد. لذا گروهی متشکل از ۲۷ عضو که شامل دانشمندان تحقیقات رشته روانپزشکی و دیگر رشته‌ها، ارائه دهندگان بالینی، حامیان خانواده و مصرف کنندگان گردآوری شد.

از تغییرات عمده و انقلابی در DSM-5، می توان از موارد زیر نام برد:

۱٫ حذف اختلال یا سندرومِ آسپرگر، اختلال تجزیۀ کودکی، اختلال رت، اختلال اوتیسم، و قرار گرفتن همۀ آنها زیر چتر اختلال طیف اوتیسم.

۲٫ حذف معیار هوشبهر یا IQ برای طبقه بندی معلولیت ذهنی و استفاده از میزان نیاز به حمایت به عنوان معیار اصلی برای طبقه بندی.

۳٫ اضافه شدن بعضی اختلالات جدید، مثل اختلال احتکار، اختلال قمار، اختلال نامنظمی خُلقی.

۴٫ حذف سؤمصرف و وابستگی به مواد و جایگزین شدن آنها با اعتیاد به مواد.

منبع: سایت روانشناسی یاس

زیبایی‌شناسی

ذات باوری

ذات‌باوری در هنر، به معنایِ آن است هنرمند، برایِ یک شیء به دنبالِ حقیقتِ آن باشد. ذات‌باوری یکی از مفهوم‌هایِ مهمِ نهفته در هنرِ انتزاعی است. به عنوانِ مثال برخی از تاریخ‌نگاران، معتقدند که پیت موندریان، جهانِ اطراف‌اش را از دیدگاهِ ذات‌باورانه می‌دیده است. نقاشی‌هایِ او با نامِ درختان (۱۹۱۲) تنه از خط‌ها و نیم‌دایره‌ها ساخته شده است که در ظاهر هیچ شباهتی به درخت ندارد، اما موندریان، ذاتِ درخت را که خط‌هاییِ افقی و عمودی می‌دیده است، به تصویر کشیده.

معرفت‌ شناسی

مسئله ی گتیه

افلاطون، در تهتوس، منون و دیگر مکالمه های خود، عنوان کرد که معرفت را می‌توان به شکلِ “باورِ صادقِ موجه” صورت‌بندی کرد. بیش از دو هزار سال، فیلسوفانِ پس از افلاطون، پذیرفته بودند که شرطِ لازم برایِ آن‌که به شناختِ چیزی دست یافته باشیم، آن است که شناختِ ما بر مبنایِ “موجه بودن”، “صادق بودن” و “باور داشتن” بنا شده باشد.
اگر چه در سالِ ۱۹۶۳، ادموند گتیه ، در مقاله‌ای معروف، حالت‌هایی را به تصویر کشید که در آن‌ها، باورِ صادقِ موجه، به شناختِ یک چیز ختم نشده است و این پرسش را پیش نهاد که شرط‌هایِ لازم و کافی برایِ معرفت کدام‌اند؟ در پاسخ به مسئله‌ی گتیه، مقاله‌هایِ بسیار زیادی از آن زمان تا به امروز نوشته شده و سعی در تصحیحِ شرطِ‌هایِ لازم و کافیِ معرفت داشته‌اند، هر چند که هر کدام از این تصحیح‌ها، خود با مثال‌هایی نقض همراه بوده‌اند.

سه‌گانه مونشهاوزن

سه‌گانه‌ی مونشهاوزن، استدلالی است که تلاش می‌کند نشان دهد حتی در زمینه‌هایی همچون منطق یا ریاضی هم ما راهی برایِ اثباتِ یک گزاره نداریم. بنابر این استدلال، برایِ اثباتِ هر گزاره‌ای سه راه بیشتر نداریم: یا باید گرفتارِ دور شویم، یا گرفتارِ تسلسل و یا اینکه مجبوریم به اصل‌هایِ اثبات‌نشده به عنوانِ پایه‌یِ اثبات، رو بیاوریم. به این ترتیب، هیچ اثباتِ حقیقی‌ای برایِ یک گزاره وجود ندارد.

اخلاق

شانس اخلاقی

به نظر می‌رسد که برخی از مردم، در شرایطی به دنیا می‌آیند، زندگی می‌کنند و وضعیت‌هایی را تجربه می‌کنند که می‌تواند سبب شود رفتارِ آن‌ها در یک وضعیتِ اخلاقیِ خاص، ناپسند تلقی شود، در حالی‌که آن رفتار کاملاً خارج از کنترلِ آن‌ها بوده است.
نمونه‌ای از شانسِ اخلاقیِ مربوط به شرایط چنین خواهد بود: فردی فقیر، در خانواده‌ای فقیر به دنیا می‌آید و برایِ ادامه‌ی حیات، چاره‌ای جز دزدیدنِ غذا ندارد. فردی دیگر، در خانواده‌ای بسیار ثروت‌مند به دنیا می‌آید و بدونِ آن‌که تلاشی بکند یا نیاز به دزدی باشد، غذایِ فراوانی دارد. آیا فردِ فقیر، به لحاظِ اخلاقی، گناه‌کارتر از فردِ ثروت‌مند است؟ به هر حال، این تقصیر او نبوده است که در خانواده‌ای فقیر متولد شده، مسئله، تنها مسئله‌ی “شانس” بوده است.
نمونه‌ای دیگر به بحثِ شانسِ اخلاقیِ مربوط به نتیجه بر می‌گردد: دو نفر، هر دو به گونه‌ای رفتار می‌کنند که به لحاظِ اخلاقی، سزاوارِ نکوهش هستند، مثلاً هر دو بی‌دقت، رانندگی می‌کنند. اما در نهایت، هر کدام نتیجه‌ی متفاوتی می‌گیرد و میزانِ متفاوتی از خسارت را به بار می‌آورد. یکی از مسیر منحرف شده و یک عابرِ پیاده را زیر می‌گیرد، در حالی‌که دیگری، چنین اتفاقی برای‌اش نمی‌افتد. این‌که یکی از رانندگان کسی را به قتل رسانده و دیگری نه، جزوِ رفتارهایِ ارادیِ رانندگان نبوده است، اما بیشترِ ناظران، راننده‌ای را که یک نفر را به قتل رسانده، بیشتر موردِ سرزنش قرار می‌دهند. (بنگرید به فایده گرایی)
مسئله‌ی اصلی شانسِ اخلاقی، این است که مسئولیتِ اخلاقیِ ما، چگونه می‌تواند تحتِ تاثیرِ فاکتورهایی قرار گیرد که در کنترل و اختیارِ ما نیستند.

فلسفه زبان

بی‌اعتقادی مور

این پارادوکس نخستین بار توسط جورج ادوار مور بیان شد و هر چند در ابتدا، چندان موردِ توجه قرار نگرفت، اما زمانی که مور،آن را باشگاهِ علومِ اخلاقیِ کمبریج، به ویتگنشتاین ارائه کرد، ویتگنشتاین را بسیار تحتِ تاثیر قرار داد. این پارادوکس دراین‌باره است که جمله‌ی “آلبانی مرکزِ نیویورک است، اما من به آن باور ندارم.” جمله‌ای نیست که لزوماً نادرست باشد، با این وجود به نظر می‌رسد که جمله‌ای پذیرفتنی نیست. گوینده نمی‌تواند به طورِ هم‌زمان، هم ادعا کند که آلبانی مرکز نیویورک است و هم آن را قبول نکند.

فلسفه ریاضی

شی‌هایِ ریاضی

عددها، مجموعه ها، گروه ها، نقطه ها و دیگر شیءهایِ ریاضی چه هستند؟ آیا آن‌ها شیءهایِ واقعی هستند یا تنها روابطی هستند که در تمام ِ ساختارها وجود دارند؟ اگرچه چندین دیدگاهِ مختلف دراین‌باره وجود دارد، اما این دیدگاه‌ها را تقریباً، می‌توان در دو مکتبِ فکریِ زیر خلاصه کرد:
افلاطون گرایی، که می‌گوید شیءهایِ ریاضی، واقعی هستند و صورت گرایی که معتقد است شیءهایِ ریاضی، صرفاً سیستم های صوری هستند. برایِ درکِ بهترِ مسئله، می‌توانیم فرضیه ی پیوستار را بررسی کنیم. گودل و کوهن نشان دادند که این فرضیه را با کمکِ اصولِ موضوعه‌ی  نظریه ی مجموعه های فرانکل نه می‌توان اثبات کرد و نه می‌توان رد کرد. در این صورت یک صورت‌گرا، خواهد گفت که این فرضیه نه درست است و نه غلط است. در طرفِ مقابل، افلاطون‌گرا، ادعا خواهد کرد که این مسئله در نهایت یک جوابِ مشخص دارد (یا مجموعه‌ای که تعدادِ اعضایِ آن بینِ اعدادِ طبیعی و اعدادِ حقیقی باشد، وجود دارد و یا این مجموعه وجود ندارد.) چه ما بتوانیم جواب را اثبات کنیم و چه نتوانیم. فرگه، کواین، گودل و پاتنم از جمله‌ی افلاطون‌گرایان و دیوید هیلبرت شخصیتِ محوری مکتبِ صورت‌گرایی است.

متافیزیک

پارادوکس سوریتس

پارادوکس سوریتس، یا پارادوکسِ کپه‌ی کاه، مسئله‌ای است درباره‌ی اینکه ما چه‌طور یک “چیز” را تعریف می‌کنیم؟ آیا یک کپه‌ی کاه، یک کپه‌ی کاه باقی می‌ماند، اگر ما یک عدد از کاه‌هایِ آن را برداریم؟ اگر پاسخ مثبت است، آن‌گاه، آیا اگر یک کاهِ دیگر را هم برداریم، باز هم یک کپه‌ی کاه داریم؟ اگر ما همین طور به کارِ خود ادامه دهیم، در نهایت به مرحله‌ای می‌رسیم که دیگر با یک توده‌ی کاه مواجه نیستیم، اما مسئله این است: دقیقاً در کدام نقطه، دیگر با یک کپه‌ی کاه مواجه نیستیم؟ اگر چه این مسئله، در ابتدا ممکن است سطحی به نظر برسد، اما با موضوعِ مهم و بنیادی‌ای در ارتباط است: اینکه ما چه‌طور می‌توانیم شیءها را تعریف کنیم.

فلسفه ذهن

مسئله ذهن-بدن

مسئله‌ی ذهن-بدن، مسئله‌ای است که در حوزه‌هایِ متافیزیک و فلسفه ی ذهن  مطرح می‌شود و طراحِ آن در شکلِ امروزین‌اش، معمولاً رنه دکارت پنداشته می‌شود. مسئله از آن‌جا شروع می‌شود که به نظر می‌آید، ویژگی‌هایِ ذهنی، ویژگی‌هایِ کاملاً متفاوتی نسبت به ویژگی‌هایِ فیزیکیِ جهان هستند. ذهنِ انسان، چیزی متفاوت و فراتر از دیگر چیزهایِ مادی به نظر می‌رسد. اما در عینِ حال، پیشرفت‌ها در زمینه‌یِ علومِ عصبی، نشان داده است که ارتباطِ تنگاتنگی بینِ بخش‌هایِ معینی از مغز، با بخش‌هایِ معینی از حالت‌هایِ ذهنیِ انسان وجود دارد. سوال این است که واقعاً چه‌طور این دو دسته‌یِ (حداقل در ظاهر) کاملاً متفاوت از چیزها، می‌توانند بر رویِ هم تاثیر بگذارند؟ تاثیری که هر کدام بر دیگری دارد تا چه حد است؟ آیا مغز کاملاً ذهن را کنترل می‌کند یا نه؟ آیا ذهن چیزی فراتر از مغز (مثلاً یک روح) است یا نه؟

شناخت و هوش‌مصنوعی

اگرچه این مسئله صورت‌بندیِ ساده‌ای دارد، اما خود باعث پدید آمدن یک شاخه‌ی جدید علمی شده است. نخست، آن‌که هوش چیست و شرط لازم برایِ هوشمند بودنِ یک موجود چیست؟ به علاوه چه رابطه‌ای بینِ هوش و آگاهی وجود دارد و آیا هوش‌مند بودن، شرطِ لازم برایِ آگاهی است یا نه؟ سوالِ دوم این است که چگونه ناظرِ خارجی می‌تواند این شرط‌ها را آزمایش کند؟ آزمون تورینگ معمولاً به عنوانِ آزمایشی برایِ سنجشِ آگاه بودن یا آگاه نبودنِ یک موجود، مطرح می‌شود، هرچند که برخی آن را آزمایشی کافی نمی‌دانند.

فلسفه علم

مسئله استقرا

مسئله‌یِ استقرا، مسئله‌ای فلسفی است درباره‌یِ اینکه آیا استدلال استقرایی به شناخت منجر می‌شود؟ به عبارتِ دیگر این مسئله درباره‌یِ این است که آیا ما موجه‌ایم که استدلال‌هایی از نوعِ زیر انجام دهیم:

1. بر مبنایِ تعدادِ محدودی از مشاهده‌ها درباره‌یِ یک رویداد، حکمی کلی درباره‌یِ آن رویداد ارائه دهیم. (مثلاً: تمام قوهایی که دیده‌ایم سفید بوده‌اند. پس تمامِ قوها سفید هستند.)
2. چون مجموعه‌ای از رویدادها، همیشه در گذشته روی داده‌اند، در آینده نیز روی می‌دهند. (بسیاری از قوانین فیزیک این چنین به دست می‌آیند. مثلاً: روشن کردنِ کامپیوتر، تا به حال هیچ وقت به انفجارِ خانه ختم نشده است، پس باز هم این اتفاق روی نمی‌دهد.)

3. منبع: سایت روانشناسی یاس

۱- ﺗﻔﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﯾﺎ ﻫﯿﭻ : ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻏﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ. ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻞ & ﺷﮑﺴﺖ ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍﺳﺖ .ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﮊﯾﻢ ﻻﻏﺮﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ،ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﻗﺎﺷﻖ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮔﻔﺖ “: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻻﻏﺮﯼ ﻣﻦ ﺩﻭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﺭﻓﺖ “. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﺯ ﺗﻠﻘﯽ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻇﺮﻑ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﮐﺮﺩ .
۲-  ﺗﻌﻤﯿﻢ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺁﻣﯿﺰ : ﻫﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮏ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺷﻐﻠﯽ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﯿﺎﺭ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﭼﻮﻥ “ﻫﺮﮔﺰ ” ﻭ “ﻫﻤﯿﺸﻪ ” ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ . ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ “: ﭼﻪ ﺑﺪﺷﺎﻧﺲ ﻫﺴﺘﻢ،ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ “.
۳-  ﻓﯿﻠﺘﺮ ﺫﻫﻨﯽ : ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﯾﮏ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ . ﺑﻪ ﺟﺰﺋﯽ ﺍﺯ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ. ﺷﺒﯿﻪ ﭼﮑﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺟﻮﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﻪ ﯼ ﺁﺑﯽ ﺭﺍ ﮐﺪﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻃﺮﺯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺟﺪﯼ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ .ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣﺪﯾﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ،ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺗﮏ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺭﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ .
۴-  ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﻣﺜﺒﺖ : ﺑﺎ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺖ ،ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺭﯾﺪ. ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﺪ،ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ . ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﻣﺜﺒﺖ ﺷﺎﺩﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻮﻕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ .
۵- ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﺷﺘﺎﺑﺰﺩﻩ : ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﺷﺘﺎﺑﺰﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ .
ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺍﻧﯽ : ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻣﻨﻔﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.
ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ :ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﻣﯿﻞ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﺪﻭﻥ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﺪ “: ﺁﺑﺮﻭﯾﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ؛ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ “. ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ” ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻬﺒﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﯾﺎﻓﺖ “.
۶-  ﺩﺭﺷﺖ ﻧﻤﺎﯾﯽ : ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ،ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺜﺒﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ .ﻣﻮﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ،ﮔﺎﻩ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺎﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ .
۷- ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ :ﻓﺮﺽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻣﻨﻔﯽ ﺷﻤﺎ ﻟﺰﻭﻣﺎ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯿﺎﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ “: ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺍﺭﻡ؛ﺣﺘﻤﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ “. ﯾﺎ ” ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؛ﺑﺎﯾﺪ ﺁﺩﻡ ﺑﺪﯼ ﺑﺎﺷﻢ “. ﯾﺎ ” ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ،ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮﺩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ “. ﯾﺎ ” ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؛ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﻪ ﯼ ﺩﻭﻡ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻫﺴﺘﻢ “. ﯾﺎ” ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؛ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺑﺎﺷﻢ “.
۸-  ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺎ : ﺍﻧﺘﻆﺍﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﯼ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﭘﯿﺎﻧﻮ ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ “: ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ “. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻮﺍﻟﯽ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ “ﺑﺎﯾﺪ ” ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ، ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺭﺍ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.
ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ” ﺑﺎﯾﺪ ” ﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻭ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ .ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ، ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﻭ ﯾﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﻠﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺩﻟﺴﺮﺩﯼ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ . ” ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺳﻤﺞ ﺑﺎﺷﺪ “. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ” ﺑﺎﯾﺪ ” ﻫﺎ ﻭ ” ﻧﺒﺎﯾﺪ ” ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺑﺪﻫﻨﺪ “. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ “. ﺍﻏﻠﺐ ﺑﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺍﺳﺖ “. ﺑﺎﯾﺪ ” ﻫﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺗﻤﺮﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ .
۹- ﺑﺮﭼﺴﺐ ﺯﺩﻥ: ﺑﺮﭼﺴﺐ ﺯﺩﻥ، ﺷﮑﻞ ﺣﺎﺩ ﺗﻔﮑﺮ ﻫﯿﭻ ﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ” ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ” ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﻣﻨﻔﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﺪ “:ﻣﻦ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻢ “. ﮔﺎﻩ ﻫﻢ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﭼﺴﺐ “ﺍﺣﻤﻖ ” ﯾﺎ “ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ” ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ . ﺑﺮﭼﺴﺐ ﺯﺩﻥ ، ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﯾﺪ . ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ “ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ” ﻭ “ﺍﺣﻤﻖ ” ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ .ﺍﯾﻦ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ، ﺩﻟﺴﺮﺩﯼ ، ﻭ ﮐﺎﻫﺶ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﮔﺎﻩ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻣﺘﮑﺒﺮ ﺑﻨﺎﻣﯿﺪ .ﺑﻌﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﯾﺎ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ، ﺑﺮ ﺳﺮ “ﺷﺨﺼﯿﺖ ” ﯾﺎ “ﺟﻮﻫﺮ ﻭ ﺫﺍﺕ ” ﺍﻭﺳﺖ. ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﺪ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻓﻀﺎﯼ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .
۱۰-  ﺷﺨﺼﯽ ﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ :ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻧﯽ ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﭘﺴﺮﺵ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺧﻮﺏ ﺩﺭﺱ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ “:ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺪﯼ ﻫﺴﺘﻢ “. ﻭ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻋﻠﻞ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺭﺱ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺟﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ . ﺷﺨﺼﯽ ﺳﺎﺯﯼ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮔﻨﺎﻩ،ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻭ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﻭﯾﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﺍ ﻋﻠﺖ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺳﻬﻤﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ “. ﻋﻠﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﺑﺪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ “. ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺭﻧﺠﺶ ، ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻮﺛﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .

منبع: سایت روانشناسی یاس

پلاسبو (Placebo) ، به معنی «من خوب خواهم شد» به استفاده از روش‌های درمانی صوری و تلقینی گفته می‌شود که می‌تواند با فریب مریض، اثر مثبتی در روند بهبودی وی داشته باشد. اثر درمانی که از به کار بستن چنین روش‌هایی حاصل می‌شود را نیز اثر پلاسبو می‌نامند.

از این روش در تحقیقات روانشناسی و علوم رفتاری بسیار استفاده شده است و می تواند در علوم پزشکی مورد استفاده ی گروهان شاهد قرار بگیرد.

رایج‌ترین روش‌ها برای ایجاد اثر پلاسبو استفاده از دارونما (چیزی ظاهراً شبیه به دارو بدون هیچ اثر واقعی) و جراحی‌های دروغین است. در روند استفاده از شبه داروها، یک قرص بدون اثر به بیمار داده می‌شود و به او گفته می‌شود که با خوردن این قرص حالش بهبود می‌یابد. البته مریض نباید بفهمد که این قرص، قرص بی اثر است و شما در حال اجرای یک روند شبه دارویی بر روی وی هستید. تجربیات پزشکان نشان داده‌است که این پدیده روانی تاثیر بسیار بالایی در بهبود بسیاری از بیماران داردو اثر تلقینی بالایی می تواند داشته باشد که نشان آز آن دارد که بسیاری از علائم بیماران در واقع فیزیکی نیست و در پی تلقینات روانی نشان داده می شود.

شرکت‌های داروسازی در مسیر ساخت دارو از این نوع دارونما به عنوان کنترل گروه شاهد استفاده می‌کنند.

منبع: سایت روانشناسی یاس

مقیاس اسمی

ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین مقیاس برای سنجش کیفیت‌ها است.دسته ها ی تقسیمی از لحاظ علامت کوچکتر و یا بزرگتر قابل مقایسه نیستند. به وسیله این مقیاس فقط بودن یا نبودن  یک صفت سنجیده می‌شود. در واقعه دی این مقیاس بزرگتر و کوچک تر معنا نارد و هیچ ترتیبی نمی توان قایل شد و برچسب های فقط جنبه ی برچسب دارند و نشان دهنده ی ارزش نیستند.

خصوصیات

1. امکان تنظیم داده‌ها براساس اولویت وجود ندارد. به صورتی که افراد جامعه آماری صرفاً براساس دارا بودن یا دارا نبودن یک صفت طبقه‌بندی می‌شوند.
2. هر یک از افراد جامعه آماری تنها به یکی از دو گروه تعلق داشته باشد و هیچ‌یک نمی‌تواند در هر دو گروه یا هیچ کدام از دو گروه قرار گیرد
3. کل صفت باید در گروه‌ها قابل بررسی باشد نه بخشی از صفت مثلاً در جامعه آماری افراد یک شهر، ثروت را نمی‌توان با این روش ارزیابی کرد.

مقیاس ترتیبی

مقیاس‌های ترتیبی  اندکی پیشرفته‌تر از مقیاس‌های اسمی هستند. و می توان کوچکتر یا بزرگتر قضاوت عددی را در آن وارد کرد . مانند رتبه های کنکور سراسری

خصوصیات

1. در این مقیاس در مورد افراد جامعه آماری علاوه بر دارا بودن یا دارا نبودن یک صفت کیفی، شدت و ضعف نسبی مانند کمتر یا بیشتر بودن صفت را نیز بررسی می‌کند.
2. در این مقیاس اعداد منسوب به مقولات امکان تنظیم داده‌ها را با تعیین اولویت‌ها و ترتیب‌ها فراهم می‌کنند.
3. اصل بر تمایز و غیر معادل بودن صفت‌ها و رده‌بندی براساس اولویت و ترتیب است (برخلاف مقیاس‌های اسمی که ویژگی اصلی آن‌ها هم‌ارزش بودن مقوله‌هاست)

مقیاس‌های فاصله‌ای

مقیاس فاصله‌ای ، مقیاسی با درجات مساوی است مانند دماسنج و اندازه های هوش افراد

خصوصیات

1. امکان رده‌بندی افراد جامه آماری در دو جهت (از پایین به بالا و از بالا به پائین) وجود دارد
2. به علت مساوی بودن درجات مقایسه داده‌ها امکان‌پذیر است
3. در مقیاس فاصله‌ای علاوه بر دارا بودن یا دارا نبودن یک صفت و شدت و ضعف آن در افراد جامعه آماری، می‌توان میزان بیشتر یا کمتر بودن یک صفت را بین افراد سنجید.

مقیاس‌های نسبی

مقیاس‌های نسبی را می‌توان در واقع گونه‌ای از مقیاس‌های فاصله‌ای دانست. تنها تفاوت آن با مقیاس فاصله‌ای این است که مقیاس نسبی دارای نقطه صفر واقعی می­باشد. مبدأ سنجش، یک مبدأ واقعی یا به اصطلاح معمول «صفر مطلق» است؛ برای مثال در سنجش جمعیت یک روستا و یا سن و درآمد افراد، مبدأ سنجش صفر واقعی خواهد بود.

منبع: سایت روانشناسی یاس

انحرافات جنسی عبارتند از خیالات، تمایلات یا رفتارهای ناراحت کننده و تکرار شونده جنسی.

این مسائل باید برای مدت طولانی ادامه داشته باشند و یا با روابط جنسی سالم یا عملکرد روزمره فرد تداخل پیدا بکنند و فرد خود از این موضوع رنج ببرد که بتوان از آنها به عنوان انحرافات جنسی نام برد. افرادی که دچار انحراف جنسی هستند، ممکن است متوجه باشند که کار درستی انجام نمیدهند اما غالبا فکر میکنند که از تغییر دادن این وضعیت عاجزند.

موارد اصلی انحرافات جنسی عبارتند از: چشم چرانی، عورت نمایی، بچه بازی، یادگارخواهی، دستمالی کردن. خودآزاری جنسی، دیگر آزاری جنسی.

چشم چرانی: افرادی که به این انحراف دچار هستند از تصور یا دیدن افراد برهنه، در حال درآوردن لباسشان و یا مشاهده رابطه جنسی افراد دیگر(حتی در فیلم) با هم لذت میبرند. این در اکثر مواقع در صورتی است که شخص و یا اشخاصی که نظاره میشوند از حضور شخص چشم چران مطلع نیستند.

برای اینکه بتوان تشخیص چشم چران را برای شخصی قائل شد این تخیلات ، تمایلات و یا رفتارها باید برای خود فرد بسیار ناگوار باشند و یا در زندگی روزمره اش اختلال ایجاد کنند. این انحراف ممکن است ریشه در تجربیات فرد در دوران کودکی داشته باشد و روانکاوی میتواند در شناخت این ریشه ها به فرد کمک کند.

عورت نمایی: در این انحراف فرد اندام و یا اندام های جنسی اش را به فرد یا افراد غریبه نشان داده و از این موضوع لذت جنسی می برد. همانند مورد بالا تاکید می شود که برای تشخیص قطعی این اختلال فرد باید از رفتار خود احساس خوبی نداشته باشد یا در زندگی روزمره اش اختلال ایجاد شده باشد. روانکاری برای این افراد مفید خواهد بود. این کار به شناسایی ریشه واقعی مشکل کمک خواهد کرد. گاهی نیز درمانهای دارویی برای این اشخاص تجویز میشود.

یادگارخواهی یا فیتیش پرستی : در این انحراف فرد از یک شی غیر زنده ( مانند کفش پاشنه بلند خانم ها یا جوراب زنانه و غیره) لذت جنسی میبرد. بطور معمول فرد برای برانگیخته شدن جنسی به این شی نیاز دارد و بدون آن برانگیخته نمیشود.  این مسئله در صورتی انحراف تلقی می شود که فرد باطنا از این مسئله ناراحت باشد و یا این کار وی در زندگی روزمره اش یا روی شریک جنسی  اش اثر منفی داشته باشد. برای این امر روان درمانی با هدف شناسایی علت اولیه این انحراف صورت می گیرد و معمولادرصد زیادی از افراد به درمان جواب میدهند.

دستمالی کردن یا فروتوریسم: این انحراف عبارت است ازلذت بردن از تماس یا مالیدن دست یا بدن خود به بدن فرد دیگربدون آنکه آن فرد رضایت داشته باشد. معمولا این کار در مکان های شلوغ مانند اتوبوس یا مترو اتفاق میافتد. این افراد غالبا درک درستی از حدود اجتماعی خود و دیگران ندارند بنابراین ممکن است این عمل خود را به عنوان یک انحراف جنسی تلقی نکنند. درمان معمول برای این افراد روان درمانی می باشد و پاسخ به درمان در اکثر مواقع موفق است.

بچه بازی: این اختلال عبارت است از تخیلات، تمایلات یا رفتارهای جنسی که با یک کودک نابالغ (بطور معمول زیر ۱۳ سال) انجام می شود.  در صورتی که این تخیلات، تمایلات و رفتارهای جنسی به کرات و برای مدت زمانی معینی تکرار شود، فرد به انحراف بچه بازی دچار است. طبق تعریف این فرد باید خود بالغ بوده و حداقل پنج سال ازکودک مورد آزار بزرگ ترباشد.

برای درمان باید این افراد را مدتها تحت روان درمانی قرار داد تا ریشه های عمیق این مسئله را که شامل نگرششان نسبت به جنسیت، احساسشان نسبت به خودشان و اغلب تجربه آزار جنسی و یا جسمی در دوران کودکی میشود، شناسایی کرده و تحت کنترل درآورد.

درمان دارویی قطعی برای این مسئله وجود ندارد اما بعضا از داروهای کاهنده تستوسترون استفاده می شود. پیش آگهی (سیر بیماری و پاسخ به درمان) این انحراف متغییر است و در کسانی که این انحراف را قبول دارند و باور بهتری نسبت به مشکلات دوران کودکی خود دارند، بهتر است.  کسانی که علاوه بر انحراف بچه بازی دچار شخصیت ضد اجتماعی هستند، به درمان معمولا پاسخ مثبتی نمیدهند.

خودآزاری جنسی (مازوخیسم): خودآزاری جنسی عبارت است از لذت بردن جنسی فرد از تحقیر شدن، کتک خوردن، بسته شدن یا هر نوع زجر کشیدن. لذت بردن جنسی از تنها تصور کردن موارد ذکر شده نیز خودآزاری جنسی به حساب میآید.  در برخی موارد تجارب این چنینی ممکن است برای فرد خطر مرگ به  همراه داشته باشد. این انحراف ریشه در دوران کودکی یا نوجوانی دارد و درمان آن معمولا از طریق روان درمانی است.

دیگر آزاری جنسی (سادیسم جنسی): در این انحراف فرد از تحقیر کردن و یا آزار دادن فرد دیگر لذت جنسی میبرد. حتی تصور کردن این مسائل میتواند برای او لذت جنسی داشته باشد. در اکثر موارد ریشه سادیسم جنسی در تجربیات دردناک دوران کودکی (مانند تجاوز، و یا آزار جنسی) است . روان درمانی می تواند برای این افراد مفید باشد.

ممکن است پس از خواندن این متن به فکر افتاده باشید که شاید شما هم به یکی از این انحرافات جنسی دچار هستید. باید تاکید کنم که اگرپس از دانستن تعریف هریک از این اختلالات نگران فکار و یا اعمالی که انجام می دهید هستید، ممکن است به درجاتی از انحراف جنسی دچار باشید. اما اگر این تخیلات، تمایلات و رفتارها در حدی نیستند که شما را نگران کنند، در زندگی روزمره تان اختلال ایجاد کنند یا برای افراد دیگر خطرناک یا آزار دهنده باشند، تشخیص انحراف جنسی قطعی نیست.

اما در نهایت این احساس شماست . چنانچه فکر میکنید دوست دارید بیشتر در مورد اینکه چرا اینگونه فکر و یا عمل میکنید بدانید. مشاوره با روان درمانگران و روانکاوان خبره می تواند کمک کننده باشد.

رشد جنسی در پسران :

نزدیک به دوره بلوغ و اوائل این دوره در زمینه جنسی تغییرات عمده ای که اغلب باعث ناراحتی می شود در پسرها بوجود می آید. اعضاء جنسی بطور سریع رشد می کند و فرد به اشکال مختلف می تواند تمایلات جنسی خود را در شرایط تحریک کننده کنترل کند. چون تمایلات جنسی در افراد شدید است، عدم ارضاء این تمایل سبب ناراحتی فرد می شود. در پاره ای از اجتماعات افراد بالغ به جلق زدن مبادرت می کنند. رشد افراد در دوره بلوغ و بروز حالات مردانگی در آن ها توجه ایشان را به خود جلب می کند. رشد جنسی سبب تغییر احساس ها و تمایلات فرد می شود.

رشد جنسی در دختران:

علامت رشد جنسی در دختران شروع اولین عادت ماهانگی است. رشد جنسی در دخترها با رشد قد، وزن و رشد استخوان ها ارتباط دارد. دخترهایی که وزن آن ها بیشتر، قد آن ها بلندتر و رشد استخوان ها زیاد باشد رشد جنسی در آنها زودتر ظاهر می گردد.  ناراحتی شدید و غیرعادی در دوران پریودی می تواند معلول عوامل روانی باشد. این عوامل در قسمت ناآگاه ذهنی قرار دارند و فرد را دچار اضطراب و پریشانی می کنند. در موقع عادت ماهانه دختر ممکن است در اثر این احساس دچار ناراحتی شدید و غیرعادی شود. گاهی احساس حقارت در دختر ها سبب می شود که آن ها مونث بودن خود را مورد انکار قرار دهند.
در دوره ی بلوغ افراد متوجه روابط اجتماعی و آثار آن هستند و میل دارند موافق ذوق و تمایلات گروه رفتار نمایند و از این راه حیثیت اجتماعی خود راحفظ کنند. روابط افراد بالغ با هم عادی و نسبتاً معقول است، در صورتیکه اواخر دوره بچگی افراد بیشتر به منظور ایجاد حوادث هیجان انگیز با یکدیگر ارتباط پیدا می کند.

فیزیولوژی و روان شناسی مرحله جنسی:

ایجاد میل جنسی همانند گرسنگی، تشنگی یکی از خواسته های بیولوژیک بدن است. نیاز به غذا این احساس را در بدن به حرکت در می آورد، اگر این مراکز فعال نباشد، یعنی در آن ها به علت اشباع بودن یا تعارض یا دار و بازداری انجام گیرد بی اشتهایی حاصل می شود. مراکز جنسی مردان و زنان بر اثر محرک جنسی خاص تحریک می شوند. هنگامی که چنین تحریکات نورونی رخ می دهد. به فرد احساس جنسی که همان میل یا اشتهای جنسی است، دست می دهد. اگر از فعالیت مراکز جنسی در سلسله اعصاب به دلیل جسمی و روانی بازداری شود، میل جنسی فعالی نخواهیم داشت. در این صورت اشتهای جنسی خود را از دست می دهیم و بی اشتهایی جنسی دچار می شویم.

میل جنسی نه تنها ممکن است به علت عوامل جسمانی بازداری یا تحریک شوند بلکه عوامل روانی مانند ترس، خشم، افسردگی، تعارضات روانی، استرس و بعضی از بیماریها و داروها نیز مدارهای جنسی تاثیر می گذارند.
انحرافات جنسی را می توان از جهتی به سرکوبی شدید و غیرعادی میل جنسی دانست. بیماران مبتلا به انحرافات جنسی از ابزار تمایلات سالم به جنس مخالف احساس خطر می کنند و رفتار انحرافی به آنها امنیت بیشتری می دهد. بدین جهت میل جنسی آن ها فقط در ارتباط با جنس مخالف بازداری می شود.

عوامل روانی بوجود آورنده انحرافات جنسی:

مهمترین آن ها عبارتند از محرومیت از روابط جنسی طبیعی، انزوای کودکی، وقایع خاص که سبب یادگیری انحرافات در کودکی و نوجوانی می شود، اضطراب اخته شدن، تثبیت یا بازگشت به دوران کودکی، جهالت در امور جنسی، همانند سازی جنسی، بازداری کلی شخصیت، ترس از مسئولیت و بالاخره ترس از جنس مخالف .
محرومیت از روابطه جنسی طبیعی: تحت شرایط محروم کننده شدید که در آن زن و مرد فرصت رابطه جنسی طبیعی ندارند، انحرافات جنسی افزایش می یابد.
انزوای کودکی: کودکانی که در دوران طفولیت و کودکی مدت طولانی از دیگران جدا بوده اند در روند تکامل روانی- جنسی خود اختلال پیدا کرده اند. انحرافات مربوط به انزوای کودکی شامل بچه بازی و همجنس گرایی و زنا می باشد که در واقع جبرانی است برای محرومیت های عاطفی دوران کودکی همجنس گرایی: اغلب هنگامی شروع می شود که در دوران کودکی به فرد تجاوز شود و یا فرد بدآموزیهایی داشته باشد.
شی ء پرستی (جایگزین کردن شی ء بجای دستگاه جنسی طرف مقابل): ممکن است به علت شرطی شدن هیجان جنسی با شیء در دوران کودکی یا نوجوانی به وقوع بپیوندد. مثلا در یک زمان یک شی ء را ببیند و توام با آن خاطره ای که باعث تحریک می شود، بعد از آن با دیدن آن شی ء خاص باعث تحریک او می شود.
ضربه زدن به نشیمنگاه کودک دردی توام با لذت در او ایجاد می کند و در نتیجه در بعضی از کودکان ممکن است سبب بیماری ماسوخیسم (خودآزاری) گردد.

روانکاوان معتقدند: ترس از جنس مخالف، استمناء، شی پرستی جنسی و همجنس گرایی ممکن است به دلیل ترسی باشد که فرد در دوران کودکی، در رابطه با مسائل جنسی و در رابطه با جنس مخالف بخصوص با مادر و محارم پیدا می کند. طبق این نظریه فرد به علت ترس از رابطه با جنس مخالف، با همجنس خود که از آن کمتر می ترسد و بیشتر با آن آشناست رابطه می گیرد.

نقش سازی یا نقش بازی: عبارت است از الگو پذیری، تقلید نمودن و ادای نقش فردی و اجتماعی از طرف دختر با قراردادن زن در آن فرهنگ به عنوان الگو و ازطرف پسر با پذیرفتن آن فرهنگ خاص به عنوان سرمشق و الگو.
این الگوپذیری و نقش پذیری شامل نحوه تکلم، حرکات، تفریح و بازی، پوشیدن لباس و آرایش و بسیاری از رفتارهای دیگر می شود. ممکن است عدم موفقیت در گرفتن نقش صحیح جنسی سبب اختلال جنسی گردد.

عواملی که سبب عدم موفقیت می شوند:

۱- نداشتن خصوصیات جسمانی کافی و لازم: مثلا پسری که ساختمان بدنی زنانه دارد نسبت به پسری که دارای ساختمان جسمی قوی است نقش جنسی مردانه را دشوارتر به خود می گیرد.
۲- فشار اجتماعی و خانوادگی فرد برای نقش پذیرفتن به او فشار می آورد : مثلا اگر توقعات جامعه و بخصوص خانواده، شدید اً با امکانات جسمی و روانی کودک در نقش پذیری جنسی مغایر باشد، کودک دچار تعارض می شود و درنتیجه زمینه انحراف را آماده می سازد.
۳- فقدان الگوی صحیح مرد یا زن در خانواده : معمولا این الگو شامل پدر و مادر می باشد، که آن ها همانند سازی جنسی کودک را شکل می دهند. اگر در جریان رشد، پسر نتواند با پدر خود به درستی و به اندازه کافی همانند سازی سالم جنسی نماید یعنی از او الگوی نادرستی بیاموزد یا امکان الگوسازی از پدر (در صورت نبود پدر) را نداشته باشد، امکان انحراف جنسی در او ایجاد می شود.
۴- یکی از علل انحرافات جنسی : جهالت و عدم دانش صحیح در رابطه با مسائل جنسی است، تعداد زیادی از منحرفین جنسی از کسانی بودند که فهم روشن و درستی ازمسائل جنسی نداشته و نیز در دوران کودکی از فهمیدن موضوعات به سختی بازداری، ترسانده و منع می شدند.
۵- ترس را از عوامل دیگر انحراف جنسی می توان نام برد، ترس از عهده دار شدن مسئولیت است، کسانی که شخصیت آن ها برای قبول مسئولیت ها و مسائل مربوط به آن رشد کافی نکرده است.

منبع: سایت روانشناسی یاس

نا کارآمدی جنسی به (sexsual dysfunction) را می‌توان به مشکلاتی که در یک یا چند مرحله از مراحل آمیزش جنسی بروز می‌کند و سبب کاهش لذت جنسی یا عدم دست‌یابی به اوج لذت جنسی می‌شوند تعریف کرد.

چرخه پاسخ جنسی انسان فرایندی فیزیولوژیکی دارد که مراحل برانگیختگی، تهییج، اوج لذت جنسی، و فرونشینی را شامل می‌شود. ناکارآمدی‌های جنسی مشکلاتی هستند که در این چرخه رخ می‌دهند. بروز مشکلات اتفاقی یا دوره‌ای در کارکرد جنسی امری متداول است.ناکارآمدی جنسی را می‌توان در کل به عنوان نقصی مستمر در تمایل یا پاسخ جنسی تعریف کرد که باعث بروز مشکلات بین فردی یا ناراحتی شخصی می‌شود. گاه این ناکارآمدی‌ها مستقل از سایر اختلالات روانشناختی یا بیماری‌های جسمانی و گاه ناشی از عوامل عضوی باشد، در مورد آن تشخیص ناکارآمدی‌های جنسی داده نمی‌شود. تجارب و نگرش‌های بر آمده از عواملی همچون شیوهٔ تربیت، عوامل شخصیتی، عدم آگاهی، یا مورد سوء استفاده جنسی واقع شدن در سنین پائین فرد را مستعد ابتلا به ناکارآمدی جنسی می‌کنند. از جمله دیگر علل پیشایند این پدیده می‌توان به تعارض با همسر، بی‌وفائی، تغییرات زیستی مربوط به سن، افسردگی، و یا ناتوانی اتفاقی به واسطه خستگی مفرط، فشار روانی، اضطراب، یا مصرف الکل اشاره کرد. ناکارآمدی ممکن است به واسطهٔ انتظار کشیدن ناتوانی، واکنش همسر، ارتباط کلامی ضعیف، و محدودیت مهارت‌های جنسی تداوم یابد. به دلیل وسعت عواملی که در ناکارآمدی‌های جنسی نقش دارند، متخصصان بالینی باید بسیاری از ابعاد فعالیت جنسی را به دقت مورد بررسی و کنکاش قرار دهند.

انواع ناکارآمدی جنسی

1. اختلالات میل جنسی:عدم خیال پردازی جنسی یا میل به رابطه جنسی به طور مستمر یا عود کننده؛ که با ناراحتی و مشکلات بین فردی قابل توجهی همراه است.
2. اختلالات برانگیختگی جنسی. اجتناب و پرهیز مفرط از نزدیکی با شریک جنسی به طور مستمر یا عود کننده؛ کننده؛ که با ناراحتی و مشکلات بین فردی قابل توجهی همراه است.
3. اختلالات اوج لذت جنسی. در زنان، تاخیر در رسیدن یا عدم رسیدن به اوج لذت جنسی به دنبال تهییج جنسی به طور مستمر یا عود کننده. در مردان،(الف)انزال سریع یا زود رس، (ب)مشکل مرد در رسیدن به اوج لذت جنسی یا تاخیر در رسیدن به آن. این اختلالات باعث بروز ناراحتی و مشکلات بین فردی قابل توجهی می‌شوند.

اطلاعات مورد نیاز برای تشخیص و درمان ناکارآمدی جنسی

1. ماهیت ناکارآمدی (مثلاً، عدم تمایل به رابطه جنسی، ناتوانی در رسیدن به اوج لذت جنسی).
2. مشکل جنسی چه موقع برای اولین بار بروز کرده‌است(چه مدت قبل؟در چه موقعیتی؟).
3. هرچند وقت یک بار فرد با این مشکل مواجه می‌شود(با هر شریک جنسی؟ مکرراً یا گهگاه؟).
4. سیر ناکارآمدی (شروع آن حاد بوده یا تدریجی؟).
5. از نظر بیمار، علت مشکل چیست؟ (مثلاً ممکن است مشکل صرفاً ناشی از این باشد که سن من بالا رفته‌است).
6. بیمار و شریک جنسی‌اش برای اصلاح ناکارآمدی چه اقداماتی انجام داده‌اند و اقدامات آنها چه نتایجی داشته‌است.

7. منبع: سایت روانشناسی یاس

این مطلب حاوی نکات کاربردی بسیاری می تواند باشد که از نظر علمی ثابت شده می باشد.

روانشناسان  اجتماعی برای اشاره به درجهٔ احساس‌های مثبت یا منفی نسبت به دیگران، اصطلاح جاذبهٔ بین فردی را به کار می‌برند. جاذبه انواع تجربه‌های اجتماعی مانند دوست داشتن ، صمیمیت، شهوت، وعشق  را تبیین می‌کند.

عوامل اصلی در جاذبه

روان شناسان اجتماعی دریافته اند که سه عامل مهم در جاذبهٔ بین فردی وجود دارد که عبارت اند از: جذابیت جسمانی، مجاورت و مشابهت. در حالی که جذابیت جسمانی و مجاورت در مراحل آغازین رابطه، تعیین کننده تر هستند، مشابهت تنها عامل بسیار مهم در حفظ یک رابطهٔ دراز مدت است. بنابراین نکته ای که در اینجا وجود دارد این است که برای حفظ یک رابطه در پی مشابهت ها باشیم.

جذابیت جسمانی

پژوهش‌ها همواره نشان داده است که جذابیت جسمانی (اندازهٔ اندام، قیافه، ویژگی‌های چهره و طرز لباس پوشیدن) یکی از مهمترین عواملی است که در ابتدا ما را به دیگران علاقه‌مند می‌کند و باعث می‌شود که آنها را دوست بداریم. در دورهٔ کودکستان، کودکان زیبا نزد همکلاسی هایشان محبوب ترند و معمولاً معلم‌ها تصور می‌کنند که آن‌ها از هوش بیشتر و سازگاری بهتری برخوردارند. هنگامی که این افراد زیبا به دوران بزرگسالی می‌رسند، هم توسط مردان و هم توسط زنان، موقر تر، جالب تر، اجتماعی تر، مستقل تر، با هوش تر و از نظر جنسی پر شور تر پنداشته می‌شوند. با وجود این، پژوهش همچنین نشان می‌دهد که جذابیت جسمانی هنگامی که رابطه از مراحل اولیه اش می گذرد، اهمیت خود را از دست می‌دهد.

مجاورت

جذابیت همچنین بستگی دارد به این که مردم در زمان و مکان یکسانی باشند، یعنی مجاورت و یا از نظر فیزیکی به هم نزدیک باشند که این عامل مهم دیگری در جذابیت است. هر چقدر با فردی، نزدیک تر زندگی یا کار کنید، به احتمال بیشتری آن فرد را دوست خواهید داشت. مطالعه‌ای دربارهٔ دوستی در خوابگاه‌های دانشجویی معلوم ساخت شخصی که در اتاق پهلویی زندگی می‌کند، از شخصی که دو اتاق دور تر زندگی می‌کند، بیشتر مورد علاقه قرار می‌گیرد. ظاهراً مواجههٔ مکرر با همهٔ انواع محرک ها، در مجموع علاقه را بیش تر می‌کند. بدون شک مشاهده کرده‌اید که به تدریج تغییرات تکان دهنده در مُد و آرایش مو را می پذیرید و در نهایت از آن‌ها خوش تان می‌آید. پژوهش‌ها همچنین نشان داده است که علاقه به رییس جمهورها و ستاره‌های سینما، قویاً با تعداد دفعات حضور آن‌ها در رسانه های گروهی همبستگی دارد.

مشابهت

مهم‌ترین عامل پیوند دهندهٔ روابط دراز مدت، خواه علاقه باشد یا عشق، مشابهت است. ما ترجیح می دهیم در کنار افرادی باشیم که خیلی به ما شباهت دارند – آن هایی که سابقهٔ قومی و محلی، طبقه ی اجتماعی، علا یق و نگرش‌ها با ما سهیم هستند.

بنابراین نمی توان برای همه جذاب بود و ممکن است در عین حال ما برای کسی جذاب باشیو و در عین حال برای افراد دیگری غیر جذاب. پس این ولقعیت را باید پذیرفت.

منبع: سایت روانشناسی یاس

بر اساس شواهد علم اعصاب درهنگامی که فرد عشق خود را بروز می‌دهد، تعدادی عنصر شیمیایی در مغز فرد فعال می‌شوند. این مواد شیمیایی عبارتند از: تستسترون، استروژن، دوپامین، نوراپی نفرین، سروتونین، اکسی توسین و وازوپرسین. درهنگام برقراری رابطه جنسی یا احساسات شهوانی میزان تستسترون و اوستروژن در مغز افزایش پیدا می‌کند. معمولاً دوپامین، نورفینفرین و سروتونین در مرحله جذب نظر فرد مقابل حضور پررنگ تری دارند. به نظر می‌رسد اوکسی توسین و وازوپرسین به روابط پردوام و قوی ارتباط دارند. در دسامبر ۲۰۰۵، دانشمندان ایتالیایی در دانشگاه پاویا متوجه شدند که وقتی فرد برای اولین بار عاشق می‌شود، میزان مولکولی که به عنوان NGF عامل رشد عصب شناخته می‌شود افزایش می‌یابد اما پس از یکسال ارتباط بین طرفین مقدار این مولکول به حالت اول بر می‌گردد. «سطح NGF در افرادی که عاشق بودند بسیار بیشتر بود (P<۰٫۰۰۱) [ به طور متوسط ۲۲۷(۱۴)Pg/ml ] و این مقدار در مورد افرادی که رابطه دراز مدتی را تجربه کرده‌اند و افرادی که هیچ ارتباط عاشقانه‌ای نداشته‌اند به ترتیب برابر [۱۴۹(۱۲)pg/ml], [۱۲۳(۱۰)pg/ml] بود. همچنین میان میزان NGF و شدت رابطه عاشقانه همبستگی معنی داری وجود داشت (r=۰٫۳۴ ,p=۰٫۰۰۷). درغلظت بقیه NTها هیچ تفاوتی مشاهده نشد. در ۳۹ مورد که فرد بعد از ۱۲ تا ۲۴ ماه هنوز رابطه عاشقانه را حفظ کرده بود اما به عقیده خودشان وضعیت روانی شان نسبت به زمان آشنایی تفاوت کرده بود سطح NGF کاهش یافته بود و تقریباً برابر سطح NGF گروه کنترل بود.

منبع: سایت روانشناسی یاس